Przyszedł na świat 12 lipca 1894 r. w Kielcach, pod zaborem rosyjskim, w rodzinie o tradycjach powstańczych i patriotycznych. W 1904 r., z powodu szykan oraz zagrożenia aresztowaniem ojca Gustawa, cała rodzina Pieprznych wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkali na stałe w Chicago. Niemal natychmiast Gustaw zaczął uczęszczać na zajęcia klas ćwiczących gniazda nr 2 Związku Sokołów Polskich w Ameryce.
Sen o szpadzie
W 1912 r., marząc o służbie wojskowej, Pieprzny próbował dostać się na jeden z kursów gimnastyczno-wojskowych organizowanych przez Sokolstwo.
W 1912 r., marząc o służbie wojskowej, Pieprzny próbował dostać się na jeden z kursów gimnastyczno-wojskowych organizowanych przez Sokolstwo. Niestety, ze względu na wiek, wszedł jedynie w skład pomocniczej klasy uczniów.Niestety, ze względu na wiek, wszedł jedynie w skład pomocniczej klasy uczniów.
Rok przed wybuchem I wojny światowej dołączył wraz z innymi członkami chicagowskiego gniazda do Gwardii Narodowej stanu Illinois. Zajęcia w Sokolstwie łączył z ćwiczeniami wojskowymi w Gwardii, zwłaszcza w dziedzinie strzelectwa.
Był zaangażowanym sokołem, wyróżniającym się wśród kolegów podczas treningów na przyrządach gimnastycznych. Zaowocowało to powierzeniem mu funkcji podnaczelnika gniazda. W 1915 r. wyruszył w składzie sześciotysięcznego korpusu gen. Johna Pershinga na trwającą niemal rok ekspedycję przeciwko jednemu z przywódców rewolucji meksykańskiej – Pancho Villi – dokonującemu ataków na tereny USA.
Do polskiego wojska
Gdy w Europie toczyły się zmagania wojenne, wziął udział w tworzonych w tym okresie bojowych drużynach sokolich. W 1917 r. został powołany na kurs oficerski organizowany przez Sokolstwo w Kanadzie. W trudnych, zimowych warunkach uczestniczył w tworzeniu ośrodka szkoleniowego dla polskich ochotników do walki z Niemcami w Europie.
Wielokrotnie wyróżniany, zdobył kilka odznaczeń za odwagę w boju. Po zakończeniu I wojny światowej Pieprzny wraz z Błękitną Armią przybył do Polski. W 1920 r. wziął udział m.in. w wyprawie kijowskiej, a potem w Bitwie Warszawskiej.
W grudniu 1917 r., jako dowódca kompani A Pierwszego Batalionu, wyruszył przez ocean do Francji. Na polach Szampanii brał udział w walkach z Niemcami w szeregach 1. Pułku Strzelców Polskich. Wielokrotnie wyróżniany, zdobył kilka odznaczeń za odwagę w boju. Po zakończeniu I wojny światowej Pieprzny wraz z Błękitną Armią gen. Józefa Hallera przybył do Polski. W 1920 r. wziął udział m.in. w wyprawie kijowskiej, a potem w Bitwie Warszawskiej. Szlak bojowy zakończył w randze kapitana, udekorowany najwyższym polskim odznaczeniem wojennym – Virtuti Militari.
Siewca polskości
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Pieprzny został mianowany naczelnikiem gniazda, a następnie naczelnikiem całego okręgu. W styczniu 1926 r. objął urząd naczelnika Sokolstwa Polskiego w Ameryce. Funkcję tę piastował, z wyjątkiem krótkiego epizodu, przez ponad czterdzieści lat, aż do swojej śmierci.
Po wojnie zostało postawione przed nim zadanie zmodernizowania technicznego programu pracy Sokolstwa. Z wielką energią i zaangażowaniem poświęcił się odbudowie ćwiczeń fizycznych w gniazdach. Był twórcą niezliczonej ilości wszelkiego rodzaju materiałów dydaktycznych z dziedziny wychowania fizycznego, programów pracy oraz regulaminów tworzonych dla wszystkich szczebli amerykańskiego Sokolstwa.
Przez szereg lat prowadził lub organizował kursy i szkolenia dla instruktorów oraz wychowawców dzieci i młodzieży. Kierował letnimi obozami, wizytował setki gniazd, przeprowadzając lub nadzorując egzaminy. Był niestrudzonym propagatorem ćwiczeń gimnastycznych i lekkoatletyki w Sokolstwie.
Zmarł 18 listopada 1970 r. w wieku 76 lat i został pochowany na cmentarzu parafii św. Wojciecha w Pittsburghu.
Więcej interesujących materiałów na profilu Archiwum IPN